Znacznie lepszym wskaźnikiem jest zagęszczenie, czyli liczba osobników danej populacji przypadająca na jednostkę powierzchni (zwykle na metr kwadratowy lub na hektar). Dla organizmów glebowych i wodnych na jednostkę objętości, na przykład decymetr sześcienny. Istnieje kilka prostych ogólnych reguł. Po pierwsze – zagęszczenie osobników dużych jest z zasady mniejsze niż małych, na przykład sosny i czarnej jagody, mysz leśnych i zajęcy. Po drugie – zagęszczenie roślin jest większe niż roślinożerców. Najmniejsze zaś jest zagęszczenie drapieżników. Można to dość łatwo wytłumaczyć, jeśli uwzględnimy poziomy troficzne i dostępne na nich ilości energii.
Pchła może cały rok czekać w bezruchu, by na odgłos kroków (ludzkich lub zwierzęcych) natychmiast wyrwać się z odrętwienia i wskoczyć na potencjalnego żywiciela.